نظریه مارپیچ سکوت، گروهی را توضیح می دهد که احساس می کنند، نظر و عقیده آنها از نظر تعداد در اقلیت قرار دارد. هر چند ممکن است در واقعیت درست نباشد.
نظریه مارپیچ سکوت در ابتدا توسط خانمی آلمانی به نام الیزابت نوئل نئومان ارائه گردید. او اعتقاد داشتکه رسانه های جمعی می توانند در عقیده افراد اثر زیادی داشته باشند ولی چون تحقیق در این مورد آسان نیست افرادی گفته اند: رسانه های جمعی اثر فوری بر افراد ندارند. به عبارت دیگر می خواست بگوید، بعد از دوره ای که معروف به اعتقاد به اثر محدود رسانه های جمعی است، مجددا می توان به مفهوم اثرهای قوی رسانه های جمعی اعتقاد پیدا کرد.
مارپیچ سکوت به این معناست که در خصوص یک موضوع مناقشه انگیز، افراد در باره توزیع افکار عمومی حدس هایی می زنند. آنها سعی می کنند دریابند که آیا در اکثریت قرار دارند یا در اقلیت و سپس می کوشندتعیین کنند که آیا تغییر افکار عمومی در جهت موافقت با آنهاست یا خیر؟
در مجموع رسانه ها به سه طریق می توانند بر مارپیچ سکوت اثر بگذارند.
1-رسانه ها تصورات افراد را راجع به اینکه چه عقایدی مسلط است را شکل می دهند.
2-رسانه ها تصورات مربوط به عقاید رو به افزایش را شکل می دهند.
3-رسانه ها تصوراتی را شکل می دهند، راجع به اینکه شخص چه عقیده ای را می تواند در افکار عمومی ابراز کند، بدون اینکه منزوی شود.
هر چد رسانه ها با توجه به سه ویژگی تراکم، همه جایی بودن و هم صدایی فضای فکری جامعه را در اختیار بگیرند و عقایدی را به عنوان عقاید اکثریت توزیع و منتشر کنند، افراد مخالف و در اقلیت را به خاطر ترس از انزوا وادار به سکوت و کناره گیری می کنند و افکار و عقایدی همسان و مشابه را بر جامعه حاکم می سازند.
